Ik ken het jachtige gevoel al heel lang. Ik hoor mijn moeder nog zeggen: ‘Eef heeft kwik in haar kont’. Dat zei ze op momenten dat ik op het puntje van mijn stoel zat tv te kijken. Altijd klaar voor de start, klaar om weg te rennen om iets anders te gaan doen.
In de loop van mijn leven leerde ik om minder samen te vallen met dat jagen in mezelf. Ik heb ook geleerd om er niet altijd gehoor aan te geven, om het gevoel het gevoel te laten.
Maar Corona heeft de haastknop weer ingedrukt. Ik ben de hele tijd ‘druk met bezig zijn’ zonder nou echt te kunnen zeggen dat het allemaal efficiënt of effectief is. Daar is weer dat gejaagde gevoel dat mij van de ene activiteit naar de volgende jaagt.
Ik word gedreven door de tijd en ik jaag mezelf op. Ooit zei iemand uit Bonaire: ‘jullie hebben de klok, wij hebben de tijd’. Ik vond dat vooral grappig en had eerlijk gezegd geen idee waar hij het over had. Ik hield van de klok en van wat ik allemaal klaar kon spelen in de tijd. Ik had toen nog geen flauw benul van de twee gezichten van de tijd: Chronos en Kairos.
Chronos is een figuur uit de Griekse mythologie. Hij staat voor de lineaire, meetbare tijd, de kloktijd. De tijd waarin ik van activiteit naar activiteit ga, de tijd waarin ik doel- en resultaatgericht te werk ga en lijstjes afwerk alsof mijn leven ervan afhangt.
Chronos is chronisch, ik kan het maar moeilijk te stoppen. Chronos houdt mij in de greep. Zelfs mediteren of wandelen worden activiteiten in de kloktijd en dus activiteiten op het afvinklijstje.
Kairos, het andere gezicht van de tijd is de laatste tijd ver te zoeken.
Kairos is de jongste zoon van Zeus. Bij Kairos gaat het om de innerlijke tijdsbeleving. Kairos is de tijd vergeten, Kairos is de tijd die gewoon verstrijkt, de tijd die niet volgens de klok verloopt maar volgens de ervaring.
Ik kèn Kairos wel, de lege momenten, het lummelen, het doelloos rommelen, het kijken in de vlammen van de haard, het dagdromen en mijmeren. Maar de situatie zoals we dit jaar hebben meegemaakt, heeft me zo bezet, dat ik zo in de acties en reacties ben gaan zitten, dat ik Kairos niet meer kon ervaren.
En in mijn chronische Chronos-stand probeerde ik steeds tijd te maken voor Kairos. En dat lukte maar niet want er moesten steeds dingen gedaan worden, de agenda stond vol. Actielijstjes moesten afgewerkt.
Tijd maken voor Kairos is er óók een agenda-item van maken, net als alle andere activiteiten. Gelukkig trapt Kairos daar niet in. Kairos laat zich namelijk niet plannen.
Kairos overkwam mij op tweede kerstdag. We keken Toppop en zongen uit volle borst mee met al die oude hits. Heerlijk! En ineens was het 2.00 uur! Normaal gesproken val ik om 11.00 uur om van de slaap maar nu was de slaap ver te zoeken. Ik was de tijd verloren en besefte plotseling dat er uren waren verstreken zonder dat ik het in de gaten had.
Er hing een hele grote klok in de kamer, Een klok met een slingerwerk dat zich al een minuut voordat hij gaat slaan, ratelend aan het opwinden is. De klok waar ik me normaal aan stoor, die enorm hard tikt en om het uur de rust verstoort. Die klok heb ik niet gehoord. Die klokt heeft gewoon doorgetikt maar ook gezwegen.
Eef
