Ik zit vanwege mijn werk waarschijnlijk in een zelfcompassie en yoga algoritme waardoor ik op de social media veel berichten voorbij zie komen die oproepen tot naar binnen keren en lief zijn voor jezelf. Oproepen om nou eindelijk eens op te houden met het pleasen van anderen en eens flink wat me-time te nemen.
Ik ben ervan overtuigd dat het belangrijk is om warm en begripvol naar jezelf te zijn wanneer je lijdt of wanneer je faalt of je tekort voelt schieten, in plaats van je gevoelens te negeren of jezelf te ondertitelen met zelfkritiek.
Soms bekruipt me het idee dat we met zoveel aandacht voor onszelf het risico lopen dat we de ander uit het oog verliezen. Worden we van dat steeds maar weer naar binnen keren niet juist egocentrisch? En maakt dat ons helemaal niet gelukkiger.
Nu ja, misschien gaat het, zoals met veel, om de balans. Blik naar binnen, vraagt ook om een blik naar buiten. Zelfliefde vraagt om aandacht voor anderen. En andersom ook. Pleasen van een ander vraagt weer om leuk zijn voor jezelf.
Mijn neef van 16 kreeg een tijdje geleden een opdracht van school: ‘haal iemand voor de geest die je goed kent en waarvan je vermoedt dat hij of zij het niet gemakkelijk heeft tijdens deze Corona tijd. En bedenk dan iets wat je voor die persoon zou kunnen maken of doen.’
Mijn neef dacht aan mijn lief en belde hem om te vertellen wat hij van plan was om te doen om hem te steunen.
Toen ik dat hoorde, was mijn eerste reactie een beetje strak: ‘Wat is dat nou toch voor opdracht van die leraar? Neef heeft het zelf ontzettend zwaar in deze periode; verveelt zich, vriendinnetje in het buitenland die hij al meer dan een half jaar niet heeft kunnen zien en voelen.’ Ik vond het in eerste instantie tamelijk ongevoelig van de leraar om zo’n jongen deze opdracht te geven.
Maar toen ik er wat langer over nadacht, vond ik de opdracht steeds briljanter worden. Hoe vaak merk ik zelf niet hoe fijn het is om iets voor een ander te doen. Om voor iemand klaar te staan die hulp nodig heeft.
Elke keer merk ik hoe afleiding van mijn eigen sores heel erg goed bevalt. Hoe ik via aandacht voor een ander, ook iets in mij aandacht geef.
Ik moet denken aan de tonglen meditatie. Tonglen is Tibetaans voor ‘geven en nemen’ en verwijst naar een meditatie die beoefend wordt in het Tibetaans_boeddhisme. Bij tonglen meditatie sta je zelf niet centraal, zoals bij de meeste andere meditaties het geval is. Bij tonglen sta je in dienst van de ander of anderen. In deze meditatie houd je niets voor jezelf, je deelt wat je te delen hebt met een ander.
Er zijn voor een ander is een prachtige manier om er te zijn voor jezelf.
Eef
