Tulku Lobsang, een Tibetaans Boeddistisch leraar heeft ooit iets gezegd wat mij diep raakte: “Je hebt het leven, dat wil niet zeggen dat je geen problemen hebt, maar je hebt LEVEN”.
En ik realiseer me meer en meer de waarde hiervan. Ik heb dit leven, ik leef! Daarom zou ik alle ervaringen (leuk en niet leuk), blijdschap en verdriet, geluk en ongeluk, moeten verwelkomen. Het gaat erom dat ik me niet alleen bewust ben van de inhoud van mijn waarneming en ervaringen maar vooral van het feit dát ik waarneem, dat ik ervaringen heb, dát ik dit leven heb!
Het gaat niet om wát ik meemaak, maar dát ik meemaak.
Het is een inzicht wat meer en meer betekenis krijgt in mijn leven. Als ik weer eens helemaal in mijn levenssituatie verzeild ben geraakt, als ik het oneerlijk vind dat dit mij nou moet overkomen, dan hoef ik maar die woorden voor de geest te halen, en er ontstaat ruimte. Dan realiseer ik me weer dat ik leef en dat ik deze situatie alleen maar mee kan maken, juist omdat ik leef. En dat geeft zoveel ruimte, zoveel lucht. En dan kan ik weer handelen, ik kom weer in beweging en merk dat ik soms zelfs uit begin te kijken naar situaties die ik niet kan voorspellen of waar ik een beetje bang voor ben. Ik word dan benieuwd naar hoe het me zal vergaan. Ik hoor een inwendige stem die zegt: “Nou Eef, ik ben benieuwd hoe je hierin zult zijn”.
Vorig jaar kreeg ik te horen dat ik 2 kwaadaardige (of aardig kwade) tumoren in mijn darm had. Een tijdlang heb ik geleefd met de gedachte: “daar gaat mijn leven”. Ik was bang dat ik “er geweest” was. De woorden van Tulku kwamen uit een donkere ruimte omhoog en stonden als licht ineens weer voor mijn geest. En ik ben me meer en meer gaan realiseren dat het niet eens om lang leven gaat. Het gaat om leven! De illusie van lang te leven, want met die geruststellende gedachte leefde ik (sterk gestel, nooit ziek etc.), maakte dat ik veel uitstelde, voor me uitschoof, er niet zo over nadacht. “Komt wel”, dacht ik vaak. En ik ging vrolijk door met piekeren, kwaad zijn, me terugtrekken, bang zijn.
Maar: ik heb dit leven, en misschien niet eens zolang als ik me bedacht had. Maar ik heb het, NU, en ik voel het leven stromen, de levenslust, de zin. Ik schat het feit dat ik leef voor het eerst echt op waarde.
Eef Bruggink
