Tijdens een coachopleidingsdag onderzochten de deelnemers hun claims. Dit zijn alle bewuste maar vooral ook onbewuste verwachtingen die wij bij anderen neerleggen. Tijdens het proces van bewustzijnsontwikkeling krijgen deelnemers steeds beter zicht op al deze onuitgesproken verwachtingen van de wereld. Ze gaan zien dat ze een soort ‘deal’ met de wereld hebben gesloten: ‘ik lever een inspanning en daar moet jij mij iets voor teruggeven, je moet me zien en erkennen voor deze inspanning’. Die deal sluiten we al als kind en we raken het bewustzijn erop kwijt. We weten dus niet meer dat we ruilhandel plegen maar voelen ons wel vaak teleurgesteld, verdrietig of boos als we in een situatie belanden waarin we de ruil niet goed rond krijgen.
Iedereen leeft volgens dit mechanisme. Het is een mechanisme dat ontstaat in onze kindertijd. Het is een bron van veel pijn en verdriet. Veel mensen blijven hun leven lang energie stoppen in het ingevuld krijgen van hun verwachtingen. Ze blijven daarmee ook hun leven lang met enige regelmaat teleurgesteld, verdrietig en boos omdat de ‘wereld’ hen niet geeft wat ze verlangen. Er is ook een andere optie. Eentje die we niet zo gemakkelijk zelf verzinnen. Je kunt ook eens proberen om je verwachtingen los te laten. Je kunt besluiten dat niemand je nog iets verschuldigd is.
En dat is gemakkelijk gezegd dan gedaan!
Ik gaf een voorbeeld uit eigen leven. Over hoe je in een fractie van een seconde ineens kunt veranderen in het kind dat je ooit was en hoe je vervolgens gaat reageren als dit kind met de bijbehorende claims.
Ik was met 2 zussen op stedentrip in Valencia. Mijn 2 zussen besloten op enig moment gearmd ergens naartoe te lopen. Niets aan de hand, toch?
Voor mij wel! Ineens voelde ik me buitengesloten en aan de kant gezet. Een echo uit het verleden klonk ik mijn oor: ‘hoe minder zielen, hoe meer vreugd’. Ik werd weer 6 en begon weg te lopen. Het lukte me niet meer om volwassen naar de situatie te kijken. Het duurde best een tijdje voordat ze me misten, nóg zo’n krenking. Ik had ergens wel in de gaten dat ik me heel kinderlijk gedroeg maar ik kon mezelf er niet uithalen. Ik bleef van ze weg lopen. Ze volgden mij en riepen mij terug. Ik wilde er zo graag bij horen maar in plaats van dát te organiseren, sloot ik hen buiten. Een wonderlijke omdraaiing.
Eén van de deelnemers reageerde: ‘ja, als het jou al niet lukt om dit onder controle te krijgen, wat doen we hier dan in de opleiding?’
Ik vertelde over hoe het verder ging. Het gaat er niet om dat je dit mechanisme onder controle krijgt. Het is zo oud, dat gaat niet lukken. Waar je wel in kunt ontwikkelen, is in het bewustzijn er steeds wat eerder op laten schijnen. In mijn geval duurde dat ongeveer een half uur. Toen werd ik weer 54 en kon ik zien wat ik aan het doen was. We hebben daarna nog uren gepraat over onze kind-pijnen en waar we nog steeds op hopen. Ik schaamde me om zo gezien te worden en tegelijkertijd werd ik echt helemaal gezien, ook in mijn pijn.
Ik realiseerde me dat mijn lieve zussen mij niets verschuldigd zijn. Zij zijn niet verantwoordelijk voor mijn pijn. Zij hoeven niets te repareren of te verzachten. Het akkefietje en vooral de manier waarop wij daarna met elkaar waren, heelde mij wel. En dat kon alleen gebeuren nadat ik mijn verwachtingen had losgelaten.
Eef
