Elk jaar probeer ik een grote of kleine angst in de ogen te kijken; iets waar ik een beetje huiverig voor ben. Niet om stoer te doen maar om de comfortzone af en toe te verlaten en de ruimte op te zoeken.
Deze zomervakantie ging het om een hele oude angst. Mijn hele leven ben ik al bang voor paarden. Mijn vader was een paardenman en hij heeft mij als klein meisje tegen mijn wil in op een heel hoog zwart paard gezet. Althans in mijn herinnering is dat zo gegaan. Ik kan de kramp van de wilde paniek nog helemaal voelen in mijn lijf.
Vanaf dat moment voor mij geen paarden meer. Heb er nooit meer een aan durven raken of aaien. Bleef het liefst bij die beesten uit de buurt. Een onderzoek waard dus.
Ik boekte een week paardrijles bij een manege in Drenthe onder vermelding van mijn grote angst. Met als vetgedrukte opmerking dat ik mogelijk dus uiteindelijk geen les zou nemen. Maar dat mijn lief dan wel mijn lessen zou willen overnemen want die is niet bang voor paarden.
We melden ons.
‘Ik ben hartstikke bang voor paarden…’ begin in tegen de paardrij-instructrice.
‘Oh, tja, nou ..’ is haar reactie. Ik wacht nog even op een empathische uiting of een vraag over hoe mijn angst zo is gekomen.
Maar in plaats daarvan zegt ze: ‘We gaan jouw paard even uit de wei halen. Hij heet Starsky’. En we lopen op een wei af waar minstens 50 paarden staan. Moet dit nou? Kan dat paard niet gewoon al klaar staan in de bak? Hier was ik niet op voorbereid. Ik voel de paniek enigszins toenemen. We lopen de wei in en daar staat Starsky, helemaal achteraan. Tuurlijk, helemaal achteraan, fijn! Moet ik eerst nog een stuk of 15 andere paarden trotseren.
De instructrice loopt met me mee. Dat is fijn. Ze geeft me een touw, dat blijkt vast te zitten aan Starsky en zegt: ‘dan wandelen we nu samen met Starsky naar de stal’. Maar wat moet ik met dat touw, hoe moet ik dat vasthouden…’Ik ben bang voor paarden!’ Ik probeer het nog een keer. Maar de instructrice kijkt me lief aan, zegt; ‘snap ik’ en geeft me de opdracht op Starsky eerst nog even te borstelen voordat de les begint. Wat?
Dat durf ik helemaal niet. Maar ze is stoïcijns. ‘Hier zijn borstels, deze gebruik je voor het grove werk en deze zachte borstel om de laatste hand te leggen. Ga je gang! Ik kom zo weer terug en dan gaan we Starsky opzadelen en nemen we hem mee naar de bak’. Starsky opzadelen? Ik ben hier degene die opgezadeld is met iets waar ik helemaal niet gerust op ben. Ik ben echt bang.
Ik begin heel zenuwachtig te praten tegen Starsky. Ik leg uit dat het niet persoonlijk is maar dat ik hem heel eng vind, zeker van dichtbij en dat ik heel onhandig ben met die borstels. Ik blijf hangen in zijn manen en heb een hartslag van me heb ik jou daar. Starsky hoort het allemaal aan en denkt er het zijne van.
Er wordt altijd gezegd dat paarden je spiegelen. Ik denk na een weekje Starsky dat het eerder andersom is. Ik ben Starsky gaan spiegelen. Hij was gewoon totaal niet onder de indruk van mijn verhalen en gedoe. En dát had een helend effect op mij. Ik raakte zelf ook steeds minder onder de indruk van mijn gedoe en ging gewoon aan de slag met borstels, halsters, zadels en teugels.
Ik ben zo blij dat ik Starsky heb ontmoet. Hij blijft voor altijd mijn rustige en geduldige eerste date. En dat de instructrices (het waren er een paar) met mij zijn omgegaan zoals ze dat deden, heeft gemaakt dat ik niet meer bang ben voor paarden en dat ik zelfs een beetje heb leren paardrijden.
Ik vond het leuk!
