Een deelnemer aan onze Columbus workshop gaf aan dat hij het zo fijn zou vinden om een echte passie te hebben. Hij kent zichzelf als iemand die duizend dingen tegelijk wil doen en overal in geïnteresseerd is. Hij is snel verveeld en zoekt dan weer naar een nieuwe uitdaging. We onderzoeken wat hij precies met een passie bedoelt. Hij geeft een voorbeeld van iemand die als kind al precies wist wat ze wilde worden en dat ook is geworden. En dat doet ze met veel plezier. Hij ziet dat als een unieke gave en die mist hij bij zichzelf. Omdat hij zelf zo anders in elkaar zit, heeft hij het gevoel zijn passie te missen.
Je passie vinden, het lijkt soms wel de belangrijkste opdracht van deze tijd. We hebben massaal besloten dat er zoiets als ‘een passie’ bestaat en dat je deze moet najagen. Als je hem niet kunt vinden, heb je een serieus probleem en moet je echt begeleiding zoeken.
Passie is iets geworden wat buiten je ligt, als een stip op de horizon, en daar moet je naartoe werken. Het wordt een project. De aandacht moet gefocust worden op dat ene punt. Als er al zoiets bestaat als een passie, dan zal het volgen ervan in mijn ogen moeiteloos gaan, omdat het zo dicht bij je staat, het zo heel erg van jezelf is. Als het een project wordt, ga je een negatieve interne en externe druk voelen om die passie te volgen. En dat levert alleen maar nare gevoelens op. Het mislukt en daarmee misluk je zelf ook.
Als je de passie nou eens bekijkt als een manier van doen, als een manier van in het leven staan? Kijk eens terug naar je leven. Overzie het geheel. Onderzoek eens hoe je de dingen tot nu toe hebt gedaan. Wat is de kleur van je handelen? Als je graag heel veel dingen tegelijk doet, wat maakt dat fijn voor jou? Wat zit daarin voor jou? Probeer dan niet jezelf te veranderen in iemand die maar één ding mag doen omdat je bedacht hebt dat dit dan passie is. Kijk vooral naar hoe je het doet. Dáár zit je levensenergie en dus ook je passie.
Voordat ik een column ga schrijven, maak ik eerst allerlei ‘omtrekkende bewegingen’. Ik ga eerst de wc schoonmaken. Dan moet ineens de administratie gedaan worden en kan het opruimen van een kast ook echt niet meer wachten. Dan kom ik in een soort weerzin terecht, een bewegingloosheid. Ik heb dat vaak als hinderlijk van mezelf ervaren. Ik vond mezelf slap dat ik maar niet kon beginnen aan wat ik toch zo graag wilde doen. Ik zat mezelf daarover op mijn kop en keek naar anderen die zo geconcentreerd en eenpuntig hun aandacht konden richten. Ik vond dat er heel aantrekkelijk uitzien en praatte mezelf aan dat schrijven waarschijnlijk toch niet zo mijn ‘passie’ was. Anders zou ik het wel doen, toch?
Inmiddels ben ik er heel anders over gaan denken. De passie zit hem juist in het hele pakket. Passie zit in het voelen van het verlangen om weer iets te schrijven. Passie zit in de onrust die dan ontstaat en ervoor zorgt dat ik al die klusjes ga doen. Passie zit zelfs in de passiviteit die daarop volgt. Passie zit zelfs in de wijze waarop ik mezelf daarover op mijn kop zit. Passie zit precies in de manier waarop ik het aanvlieg. Dat is nou net precies mijn manier. Nu ik van deze manier ben gaan houden en er smakelijk om kan lachen als ik weer zo’n rondje maak, voel ik me bevrijd van het zoeken naar mijn passie. En ik voel me bevrijd van de afkeuring van mezelf. Ik hoef niet anders te zijn, ik ben goed zo.
Ik kan helemaal beleven hoe ik het doe, daar voel ik de passie. De passie zit helemaal niet in wat ik doe. Ik heb al die tijd naar het verkeerde gekeken. Ik heb geen passie, ik ben passie.
Eef Bruggink
