Eind oktober waren Huib en ik in China om een workshop te geven aan een groep mensen werkzaam in de hospitality branche. Het was een indrukwekkende ervaring in veel opzichten.
We draaiden aan aantal dagen mee in het programma van deze groep General Managers. Het was een combinatie van zakelijk, teambuilding en gewoon gezellig. Bij de onderdelen teambuilding en gewoon gezellig waren wij aanwezig.
Ik was onder de indruk van het vertrouwen dat de CEO in ons stelde. Ik was onder de indruk van al het moois van Beijing dat we te zien kregen in die paar dagen. Ik was onder de indruk van de vriendelijkheid en gezelligheid van deze groep mensen die ons helemaal niet kenden. Ik was onder de indruk van het harde werken en de toewijding van deze managers. Ik was onder de indruk van de bereidheid van deze groep om mee te doen met onze workshop.
En ik was onder de indruk van een Chinese ‘animator’ die was ingehuurd om het programma hier en daar nog leuker te maken.
Op enig moment in het programma was er een veiling. Het bedrijf steunt een aantal goede doelen en om geld in te zamelen voor deze goede doelen werd een veiling georganiseerd.
Een van de te veilen objecten was een waardebon. Een bon waarop de CEO een etentje aanbiedt. Je moet je voorstellen; het gaat om een internationaal bedrijf. Er wordt gewerkt in 40 landen over de hele wereld en de keren dat je de CEO in levenden lijve spreekt, zijn niet zo talrijk.
Er werd echter niet meteen super enthousiast geboden. Bieden op een chinees kastje of een zijden doek leek toch iets vanzelfsprekender.
De Chinese jongen zei op een gegeven moment: ‘People, this man offers you time……he offers you life!’
Ik vond dat zo’n prachtige uitspraak. Ik voelde me enorm geraakt. Iemand biedt een stukje van zijn leven aan, aan jou.
Het lijkt wel of we het steeds moeilijker vinden om stukjes van ons leven aan te bieden aan een ander. In de vorm van tijd, van aandacht, van contact. Het is gemakkelijker om een cadeautje te geven dan aanwezigheid. Bloemen via besteldiensten, cadeautjes via Bol.com, allemaal zoveel gemakkelijk vanachter je computer te regelen dan werkelijk bij iemand te zijn.
Deze Chinese jongen maakte mij wakker. Ik merk dat ik met enige regelmaat liever kies voor een kaartje, een appje, een bloemetje, een bonnetje van het een of ander dan dat ik naar iemand toe ga en een stukje leven aanbiedt. ‘Presents’ in plaats van ‘Presence’. Ik merk zelfs dat ik mijn ‘Presence’ soms zelfs als minder waard beschouw. Of dat ik ‘Presents’ geef om onder mijn ‘Presence’ uit te komen. Door die paar woorden, zo bijna verontwaardigd uitgesproken, zag ik ineens weer de onschatbare waarde van aanwezigheid, van contact en hoe lastig ik dat toch ook vind.
Deze Chinese jongen met zijn opmerking zit sinds die veiling in mijn systeem en ik neem me iets voor: ik ga de komende periode heel bewust aandacht besteden aan het geven van ‘Presence’ en niet aan het geven van ‘Presents’.
Eef
