Mallorca, augustus 2009
Deze vakantie is het de bedoeling om even “helemaal niets” te doen en bij te komen van een druk jaar. Ik merk dat ik behoorlijk vast zit in die drukte van het afgelopen jaar en kan me maar moeilijk overgeven aan de uitnodiging van het hete Mallorca om te ontspannen en te vertragen. Je kunt mij de eerste dagen van de vakantie vooral herkennen aan het feit dat ik het hardst loop van iedereen. Voor mijn gevoel loopt iedereen mij voor de voeten en de wijze waarop ik dat kenbaar maak (inhalen en er vlak voor gaan lopen, zoals ik dat in de auto soms ook doe, moet ik bekennen), wordt meestal beantwoord met een blik van: “wat een debiel, doe eens een beetje kalm aan”. En dat wil ik ook wel, heel graag zelfs, vooral in mijn hoofd, maar mijn hele systeem staat nog op vaart maken. Hup het bed uit, snel de strandspullen pakken, even langs de supermercado voor een broodje en een stukje fruit, een snelle blik in een souvenirwinkeltje (en niks zien natuurlijk) en dan zorgen dat ik nog een bedje op het strand kan vinden om eindelijk eens lekker te genieten en te rusten.
Ik zie het mezelf doen, er is een waarnemer die dit ziet. En de waarnemer ziet dat ik niets zie. Ik “doe” alleen maar. En dan wordt er ook een grom wakker. Verkeerde strand, kwallen in het water, precies waar ik zwem natuurlijk, broodje smaakt nergens naar, wat ben ik wit, wat doet die vetrand ineens op mijn buik, wat zijn die Engelsen toch rare mensen……..en het gáát maar door. Eén constante stroom van oordelen. En hoe meer oordelen, hoe groter de grom. En ondertussen lees ik een boek van Trungpa en denk ik: “ja……zo is het”. Trungpa zegt dat het heel erg simpel is: liefdevolle vriendelijkheid voor jezelf en voor anderen, daar gaat het in het leven om. Dat IS het leven. Diep in mij resoneer ik hierop, vind ik het fijn om dit te lezen. Maar hoe doe je dat eigenlijk? Is mezelf wit en dik vinden liefdevol? Is anderen beoordelen op hun gedrag liefdevol? Geloof van niet.
Mijn vriend leest Wilber en leest af en toe stukjes voor. Ik lees Trungpa en lees ook af en toe stukjes voor. En dan zeggen we tegen elkaar: ja, wat mooi, ja zo is het, wat mooi gezegd. En ondertussen ergeren we ons aan de drukte om ons heen en huren we een auto om een stiller strand op te zoeken. Zo gaat dat een paar dagen door. Het is zelfs fijn om een mede-ergeraar te hebben. Iemand die mee-oordeelt. Die verzint namelijk nog méér dan ik in mijn eentje zou kunnen bedenken wat allemaal niet deugt. Ergens tijdens onze oordeelparade vraagt mijn vriend: “wat zijn we eigenlijk aan het doen”? Ik merk dat deze vraag me irriteert en dat ik hier eigenlijk niet over na wil denken. Wij doen toch niks, het ligt allemaal aan de Engelsen, de warmte, het eten, de kwallen enz. Maar de vraag blijft bij me: wat zijn we aan het doen?
En dan spreken we uit waar we uithangen, wat we vinden, welke oordelen we hebben en we ontdekken hoeveel dat er zijn. Verwachtingen, oordelen, teleurstellingen, verwachtingen, oordelen, teleurstellingen. En we gaan een proces in van precies kijken. Wat gebeurt er nou eigenlijk allemaal? Wat zegt het oordeel over anderen over mij? En ik kom steeds meer terug bij mezelf. Alles wat ik zie, alles wat ik vind, is terug te brengen naar mij. En het wordt zachter in mij en ik merk dat ik beter kan zien. Ik begin echt om me heen te kijken. En ik merk hoe ik de eerste dagen van de vakantie alleen maar beelden heb gezien, niet wat er werkelijk was.
We maken een afspraak. “Laten we eens kijken of we helemaal opnieuw kunnen kijken, alsof we alles voor het eerst zien”. Er gebeurt iets wonderlijks. De wereld verandert. Mensen zien er vriendelijker uit, er is zelfs contact met andere mensen. De wereld glimlacht en ik voel deze glimlach in mij. En ik voel het waar het is: als je de wereld wilt veranderen, moet je er anders naar kijken. En ik voel me ontroerd en dankbaar, betrokken en verbonden. En ik voel ook heel duidelijk waarom het zo belangrijk is om naar binnen te blijven kijken, in plaats van naar buiten. Om steeds maar weer te onderzoeken hoe het is. Om écht te kijken naar wat daar is, ook wanneer dat niet fraai en mooi en diepzinnig is. Dat is liefdevol.
Eef Bruggink
