In mijn coaching en trainingen ben ik gericht op vergroten en verruimen van zelfkennis. Het is niet zo best gesteld met de zelfkennis van veel mensen. Vaak hebben mensen een wensbeeld van zichzelf waaraan ze driftig proberen te voldoen; het ego-ideaal. Dat proberen iemand te zijn die je niet bent, is ongelukkig makend. Jezelf zien zoals je bent, met al je kronkels en gekkigheden, blijkt de beste kans op geluk te zijn. Je hoeft namelijk niet meer te streven naar een betere versie van jezelf. Je kunt ontspannen en glimlachen om en naar jezelf. En dan verandert er van alles maar niet zoals je dacht vanuit het ‘oude’ wensbeeld.
Ik was al een eind op weg in het leven voordat ik dat ontdekte.
—————————————————————————————————————————–
We houden een dia avondje. Lang, lang geleden, in het leven van ooit, heb ik een half jaar rondgetrokken door Zuidoost Azië. Ik was 23. De 600 nog wat dia’s had ik al zeker 25 jaar niet meer gezien. Terugkijken is niet zo ‘mijn ding’. Ik maak niet zo gemakkelijk tijd voor eens wat foto’s terug kijken of herinneringen ophalen. Wie kennis heeft van de karakterstructuren, krijgt waarschijnlijk al een indruk van de mijne 😉.
Op verzoek van mijn lief en mijn zusje de boel maar eens uit de mottenballen gehaald, inclusief vintage dia projector. Dat ding alleen al is een confrontatie met het verstrijken van de jaren….
Het verhaal van mijn reis van ooit was in mijn hoofd behoorlijk ‘verdapperd’. Zo herinner ik mezelf als stoere dame met een nogal zelfverzekerde presentatie. Ik heb in de loop van de jaren heel wat sterke verhalen verteld over mijn reis. Die reis heeft lange tijd een behoorlijk deel van mijn identiteit bepaald. Tegenwoordig ben ik terughoudender omdat je als 58-jarige eigenlijk niet meer met goed fatsoen kunt aankomen met een ervaring van 35 jaar geleden.
En terecht…wat het geworden is in mijn hoofd, heeft niet veel meer te maken met wat ik via de dia’s voorgeschoteld krijg.
Daar gaan we dan. Dia’s op volgorde in de lades, projector aangezwengeld, gamelan muziek op de achtergrond, kroepoek voor het grijpen.
Ik voel me ineens zenuwachtig, kwetsbaar, nu we er met een klein clubje naar kijken. Alsof we ineens op privé terrein komen. Het verhaal dat ik voor mezelf had gehouden, wordt nu ook door andere ogen gezien.
Er is een heleboel grappig aan de dia’s. Zo zijn er veel onscherp, daar ben ik nog steeds goed in, in onscherpe foto’s maken. We stellen vast dat mijn interesse voor rommelige huisjes en verzamelingen potten en pannen niet veranderd is. We zien dat ik in het begin van de reis alle tempels vastleg die ik tegenkom. Naarmate de reis vordert, worden die tempels blijkbaar steeds minder interessant want nu komen er dia’s van mensen op gekke voertuigen, gevolgd door aandoenlijke kindjes met snottebellen. Hier en daar een zonsondergang en vulkaan. Later alleen nog maar de mensen die ik ontmoette en ervaringen mee deelde.
En er komen dia’s voorbij met mij erop. Wat ben ik er jong! En wat zie ik er vooral lief en kwetsbaar uit, verlegen ook. Waar is die stoere dame? Ik kan haar werkelijk niet vinden. Er is geen enkele dia waarop de stoere versie staat.
Zelfs niet op de dia waarover ik zo vaak heb verteld: ‘We gingen met volle bepakking door een woest stromende rivier. Ik hield met één hand mijn rugzak op mijn hoofd en in de andere had ik een sigaret. Ik had daar een ‘tough cookie’ herinnering aan.
De mede-kijkers reageren met termen als: ‘ah, gossie, lief!!!…’ Gek hoor om dat zo ineens te ervaren. Het voelt vreemd, betrapt misschien? Ik zie ook dat ik heel mager ben met hele brede schouders. Zit mijn stoerheid daar misschien in? Heb ik mezelf groter en breder moeten maken dan ik me voelde?
De zogenaamde stoerheid móet wel een beeld zijn geweest dat binnenin mij leefde. Het had niets te maken met de werkelijkheid. Mijn kwetsbaarheid voelde als zwakte. Hulp vragen was geen optie. Ik kon het zelf wel. Dus dan maar mijn schouders eronder! Wat een krachtpatser moet ik zijn geweest om zoveel kwetsbaarheid en naïviteit te willen verbergen voor de buitenwereld.
En wat is het toch grappig én pijnlijk dat je daar dwars doorheen kijkt. Dat de buitenwereld iets heel anders ziet dan het verhaal dat ik over mezelf gemaakt heb. En ik zie het nu ook.
Wat was ik om van te houden! Had ik toen maar alvast geweten hoe ik daarmee om moest gaan. Had ik toen maar iets meer geweten over overlevingsmechanismen, over de kracht en beperkingen ervan.
Mijn lief zegt dat hij dat Eefje vaker ziet. En dat hij in het hier en nu van mij houdt. Ik voel de neiging om hem af te weren, om mijn bedachte stoere versie weer voor te schotelen. Maar ik doe dat niet. Ik blijf nog even ‘ahhh gossie’…..
Eef
