We gingen vroeger in de zomervakantie met het hele gezin naar Frankrijk, naar de Ardèche. Daar bleven we 5 hele weken op een boerencamping pal aan de rivier. Ik herinner me de dagen bij het water, dammen bouwen, dammen afbreken, op avontuur in de nabije omgeving. Aanwijzingen vinden voor van alles en nog wat. ’s Avonds bij de barbecue vertelden we elkaar spannende verhalen. Alles was er gewoon. Alles klopte, elke dag weer. Er kwam geen einde aan die zomers. Dat gevoel van ergens zijn zonder einde, dat vind ik een heerlijk gevoel. Dat hele intense voel ik nog maar heel soms.
Een paar jaar geleden op vakantie, veel korter dan 5 weken, gebeurde het weer een keertje. Met een bonkje kaas, een stuk stokbrood en een drankje midden in een veld in Frankrijk.
Liggen op mijn rug, figuren herkennen in de wolken, het oorverdovende geluid van krekels, kriebelbeestjes op mijn voeten, de warmte, de geur van hete gewassen. Oneindig en zinderend. Hier voor altijd zijn. Niets hoeft meer, er hoeft niets bereikt te worden, niets meer te worden nagestreefd. Helemaal precies goed, hier en nu. De eeuwigheid neemt het over.
Vandaag was de eeuwigheid er weer! Achterop de motor bij mijn lief. Mijn neus in de warme, zwoele Veluwse lucht. Gedragen worden. Alles is zonder einde. Mijn zintuigen zijn open, mijn hart is open en mijn hoofd is rustig. Alsof ik op de rand van mijn denken ben aangekomen. Daar is het zo heerlijk kalm. De eeuwigheid komt weer binnen, da’s lang geleden.
Welkom!
Eef Bruggink
