Daar zitten we dan. Een week geleden besloten om onze trainingen uit te stellen.
Ik voel me lamgeslagen. Wat gebeurt er nou toch allemaal? Om mij heen lijkt iedereen vooral heel erg druk met ‘we gaan écht niet stilzitten hoor!’ Er lijkt eens soort blijheid vanuit te gaan.
Ik zie elke dag yoga-, meditatie en mindfulnesslessen aan mij voorbijtrekken via de social media. Ik zie mensen tips en advies geven voor het overleven van deze periode van huisarrest.
Ik vraag me af waar de expertise vandaan komt. We hebben dit nog nooit eerder meegemaakt.
De online lezingen en trainingen buitelen over elkaar heen. Veel beginnen met de zin: ‘ik hou hier helemaal niet van, ik ben heel erg van de fysieke ontmoeting, maar ja…….’
Successen worden vrolijk gedeeld, ook als ze best wel ongepast zijn in deze tijd waarin er ook echt veel mensen zijn die het verdomd moeilijk hebben.
Het lijkt wel of iedereen al klaar was voor deze crisis. We zijn een week verder en een hele nieuwe werkelijkheid voltrekt zich.
Ik voel me net als vroeger. Toen was ik ook vaak te laat met reageren. Ik zat nog een beetje voor me uit te dagdromen en dan was de klas ondertussen al met een opdracht begonnen waarvan ik de complete instructie had gemist.
Datzelfde gevoel heb ik nu. Ik heb de instructie gemist. Ik heb geen flauw idee wat ik moet doen en de rest kennelijk wel. Een week geleden had ik nog nooit van Zoom gehoord.
Vroeger ging ik dan heel hard mijn best doen om langszij te komen, om mijn schade in te halen. Nu laat is het gebeuren. Niet omdat het kan, maar omdat het moet. Ik kan gewoon niet anders. Ik wil onze mooie trainingen niet via zoom of teams gaan invullen. Ik wil onze inleidingen helemaal niet in de vorm van lezingen online zetten. Ik kan de corona-creativiteit niet in mezelf aanspreken. Ik ben stil, ik wacht, ik kijk, ik voel.
Ik ben ook bang. Er wordt steeds gezegd dat deze tijd gaat leiden tot saamhorigheid en zorg voor elkaar. Ik ben er bang voor dat als we het weer achter de rug hebben, de wereld in een nog hoger tempo gaat draaien. Want er moet ingehaald worden. Dan hebben we weer haast en zien we de ander helemaal niet meer staan. En omdat we nu allemaal ook online specialisten zijn geworden, komt dat er straks gewoon allemaal nog bij. Nóg meer prikkels, nog meer informatie, nóg meer adviezen en tips.
Ik weet het niet en houd mijn hart vast.
Eef
